کلمۀ طیبۀ توحید که در آیات قرآن به مناسبت‌های مختلف تکرار شده و مبنا و محور قرآن و اسلام است، یکی از پایه‌های اصلی عشق الهی است: «اللَّهُ لا إِلهَ إِلَّا هُو» [بقره: ۲۵۵] و «شَهِدَ اللَّهُ أَنَّهُ لا إِلهَ إِلَّا هُوَ وَ الْمَلائِکَهُ وَ أُولُوا الْعِلْمِ قائِماً بِالْقِسْطِ لا إِلهَ إِلَّا هُوَ الْعَزِیزُ الْحَکِیم» [آل‌عمران: ۱۸] و «إِنَّنِی أَنَا اللَّهُ لا إِلهَ إِلَّا أَنَا فَاعْبُدْنِی» [طه: ۱۴] و «إِنَّما إِلهُکُمُ اللَّهُ الَّذِی لا إِلهَ إِلَّا هُو» [طه: ۹۸] و «وَ هُوَ اللَّهُ لا إِلهَ إِلَّا هُوَ» [قصص: ۷۰] و «هُوَ الْحَیُّ لا إِلهَ إِلَّا هُوَ فَادْعُوهُ مُخْلِصِینَ لَهُ الدِّین» [غافر: ۶۵] و آیات فراوان دیگر
آیات شریفه تأکید دارند که فقط «الله» یعنی «ذات نامتناهی الهی که دارندۀ همۀ صفات و اسماء نیکو است»، حق محض و ناب است و جز او ـ در ذات خود ـ هیچ و پوچ است، بنابراین فقط «الله» معبود و محبوب حقیقی است و جز او افول‌کننده است و امکان ندارد که معبود و محبوب ما باشد و باید از آن‌ها گریزان بود. به این دلیل است که ابراهیم خلیل الله علیه السلام اعلام می‌کند: «لا أُحِبُّ الْآفِلِین» [انعام: ۴۶] معبود باید محبوب و دل‌پذیر باشد و من آن‌ها را که غروب می‌کنند و افول دارند، دوست ندارم.
