نه تنها بندگان اختصاص به خدای تعالی دارند، بلکه در بیان توحید به عنوان اصل بنیادین اسلام، که حکایت از یگانگی مطلق خدای سبحان دارد، نیز این اختصاص مشخص می‌شود که خدای سبحان به بندگان خود اختصاص دارد. قرآن می‌فرماید: «وَ إِلهُکُمْ إِلهٌ واحِدٌ» [بقره: ۱۱۳] یا «إِنَّ إِلهَکُمْ لَواحِدٌ» [صافات: ۴] که خطاب به همۀ مردم است، بیان می‌کند که او یگانه است و هیچ شریکی ندارد، اما مهم‌تر آن است که خود را به بندگان اضافه کرد، با اضافه «کم» به «اله»: «الهکم». بنابراین او تنها معبود و محبوب شما است و نباید بجز به او توجه کنیم و شوق و عشق داشته باشید. آری «وَ إِلهُکُمْ إِلهٌ واحِدٌ» خطاب بسیار مهمی به ما بندگان است، اما:
«بى‌وفا آدمى که قدر این خطاب نداند! و عز این رقم اضافت نشناسد! که می‌گوید «وَ إِلهُکُمْ إِلهٌ واحِدٌ» عجب نه آن است که اضافت بندگان با خود کرد و ایشان را با خود پیوست و گفت: «انّ عبادى»، عجب این است که اضافت خود با بندگان کرد و نام خود با ایشان پیوست گفت «وَ إِلهُکُمْ» [کشف الاسرار:۱/۴۴۰]
بندۀ مستحق و این خطاب عظیم! قدر این خطاب را تنها بندگان مخلَص او می‌دانند و بس که در عشق او مستغرق هستند. آیا عشق جز آن است که بین معشوق و عاشق دیوار و حجابی نیست؟
