یکی از تعابیری که قرآن دربارۀ پیامبران الهی یعنی بندگان مخلًص خود به‌کار می‌برد، تعبیر به «عبد» است. چون «عَبْدَنا داوُد» [ص: 17] «عَبْدَنا أَیُّوبَ» [ص: 41] «عِبادَنا إِبْراهِیمَ وَ إِسْحاقَ وَ یَعْقُوب» [ص: 45] و آیات متعدد دیگر. خطاب به بندگان خود چون «یا عِبادِ فَاتَّقُون» [زمر: 16] «یا عِبادِیَ الَّذِینَ آمَنُوا» [عنکبوت: 56] «قُلْ یا عِبادِیَ الَّذِینَ أَسْرَفُوا عَلى أَنْفُسِهِم» [زمر: 53] «نَبِّئْ عِبادِی» [حجر: 49] و آیات دیگر. همۀ این تعابیر محبت‌آمیز حکایت از عشق دوطرفۀ بنده و رب دارد که آنان «بندۀ من» یعنی اختصاص به او دارند؛ زیرا بندگان را به خود اضافه کرده است. این همان است که گفتیم که خدای تعالی بندگان خود را دوست دارد و همین عشق است که کشش برای بنده است تا با شوق به سوی او رود و او را با همۀ وجود خود دوست داشته باشد.
از آن بالاتر تعبیر «بندۀ مطلق» دربارۀ پیامبر اعظم صلی الله علیه و آله و سلم است که نشان می‌دهد که چنان در عشق خدا مستغرق بود که دیگر هیچ نام و نشانی از او باقی نماند: «نَزَّلْنا عَلى عَبْدِنا» [بقره: 23] «أَنْزَلَ عَلى عَبْدِه» [کهف: 1] «أَسْرى بِعَبْدِهِ» [اسراء: 1] و آیات دیگر. آیات به این تعداد ختم نمی‌شود، اما فعلاً ما را بس است. اما معانی این آیات یدرک و لا یوصف است.
