«هذا… مَصَارِع العُشّاق» [بحارالانوار: ۴۱/۲۹۵] «این‌جا [کربلاء] قتل‌گاه عاشقان است»
عشق را در قرآن می‌تواند در واژگان مختلف جسنجو کرد. آیۀ شریفۀ «وَ حَناناً مِنْ لَدُنَّا» [مریم: ۱۳] یکی از این آیات است. ریشۀ «حنن» به معنای نازک‌دلی ویژه‌ای که اقتضای آن مهر و محبت و رحمت است و آن از تعابیر و ویژگی‌های ممتاز برای انسانی روحانی است و یکی از اسماء الهی هم «حنّان» است و مقابل آن غلطت و خشونت قلب است. [التحقیق: ۲/۲۹۸] و با «عشق» قابل تطبیق است. قرآن کریم این تعبیر را دربارۀ حضرت یحیی علیه السلام به‌کار برده است.
او از عشق ما لبریز بود، و این عشق هم از جانب ما بود. علامۀ طباطبائی می‌فرمایند:
«معنای آیه آن است که «اعطیناه حناناً من لدنا» یعنی ما به او عشق و مهر را از جانب خود و خزان غیب و رحمت خود به او بخشیدیم. اما «حنان» یعنی عطوفت و شفقت؛ اما نه هر عطوفت و شفقتی. بلکه نوع خاصی از عطوف و جذبۀ خاص که از جانب خدای سبحان است و بین یحیی علیه السلام و پروردگار او ایجاد شده است که در غیر او سابقه نداشته است.» [المیزان: ۱۴/۲۰]
این موهبی الهی و عشق حقیقی از پیشگاه خدای سبحان است که به بنده داده می‌شود و قلب او را از عشق الهی پر می‌کند و کاملاً خاضع و خاشع و فروتن حق تعالی می‌کند [التحقیق: همان] و جذبۀ محبوب، عاشق بی‌چاره را به سمت خود می‌کشد و جز او را نمی‌بیند.
