«هذا… مَصَارِع العُشّاق» [بحارالانوار: 41/295] «اینجا [کربلاء] قتلگاه عاشقان است»
رابطۀ حبی حق و عبد دوطرفه است، این رابطۀ دوطرفه یک شرط اساسی دارد و آن پیروی است؛ محبت بدون حرکت حبی امکان ندارد:
«قُلْ إِنْ کُنْتُمْ تُحِبُّونَ اللَّهَ فَاتَّبِعُونِی یُحْبِبْکُمُ اللَّه» [آلعمران: 31] آیۀ شریفه مصحح مهر بنده به خدا را پیروی از پیامبر خدا صلی الله علیه و آله و سلم میداند که در آن صورت خدا نیز او را دوست میدارد. آری ما چون به خدای تعالی نیازمند هستیم، او را دوست داریم و این فضیلتی نیست، فضیلت آن است که او بندۀ خود را دوست داشته باشد و بنده محبوب حق تعالی باشد و شرط آن پیروی از پیامبر خدا صلی الله علیه و آله وسلم یعنی پیوند محبانه با نبی اکرم صلی الله و آله و سلم و ائمۀ اطهار علیهم و اطاعت خالصانه از انوار مقدسه است. در اینصورت است که بنده محبوب خدای تعالی میشود، آنگاه او را شراب طهور نوشانده و عشق خالصانۀ بنده به خدای سبحان شعلهور میشود: «یُحِبُّهُمْ وَ یُحِبُّونَه» [مائده: 54]
بنابراین عشق راهی است که تنها با پیروی خالصانه باز میشود و بنده در حرکت حبی و عبادت حبی و جهادی دائمی به سوی او حرکت میکند تا به قرب الهی برسد.
آری محال ست که انسان بدون هدف و غایت باشد، و غایت همۀ ما در فطرتمان خدای سبحان است، اما شیطان و نفس راه را بر ما میبنند و به انحراف میکشند، تنها مومن حقیقی است که با پیروی خالصانه و حرکت حبی هدف قرب خدای سبحان را نشانه رفته است.