«هذا… مَصَارِع العُشّاق» [بحارالانوار: ۴۱/۲۹۵] «این‌جا [کربلاء] قتل‌گاه عاشقان است»
عشق همراه با خوف است، عاشق چون با معرفت حرکت می‌کند و عشق او همراه با معرفت حقیقی است، عشق او نیز همراه با خوف است، خوف از مقام خدای سبحان: «خافَ مَقامَ رَبِّهِ» [الرحمن: ۴۶؛ نازغات: ۴۰] به این دلیل همواره در مقام خوف و مراقبت به سر می‌برد: «وَ مِنْکَ خائِفاً مُراقِباً» [الاقبال: ۳/۲۹۹] تا لحظه‌ای در محضر او بی‌ادبی نکند. پیامبر خدا صلی الله علیه و آله و سلم فرمودند: «رَأْسُ الْحِکْمَهِ مَخَافَهُ اللَّهِ عَزَّ وَجَلَ» [الفقیه: ۴/۳۷۶]
اما این ترس و بیم موجب گریز از خدا نیست، بلکه موجب می‌شود که او با همۀ وجود به خدا پناه ببرد، به تعبیر دیگر به او بگریزد: «فَفِرُّوا إِلَى اللَّه» [ذاریات: ۵۰] بلکه از خدا به خدا می‌گریزد: «فَاتَّقُوا اللَّهَ عِبَادَ اللَّهِ وَ فِرُّوا إِلَى اللَّهِ مِنَ اللَّه» [نهج البلاغۀ: ۶۶]
در دعای پیامبر خدا صلی الله علیه و آله و سلم هم وارد شده است: «اللّهُمَّ اجْعَلْ حُبَّکَ أَحَبَ الأَشْیاءِ الَیَّ، وَ اجْعَلْ خَشَیَتَکَ اخْوَفَ الأَشْیاءِ عِنْدِی» [الحصیفۀ النبویۀ الجامعۀ: ۲۷۳ ـ ۲۷۴]
