دربارۀ عشق/ ۶. عشق خصیصه‌ای انسانی

«هذا… مَصَارِع العُشّاق» [بحارالانوار: ۴۱/۲۹۵] «این‌جا [کربلاء] قتل‌گاه عاشقان است»
عشق از ویژگی‌های انسان است، هم عشق خدا به بنده و هم عشق بنده به خدا، مختص انسان است. نکتۀ مهم این‌که جایگاه عشق، قلب انسان است، و در میان موجودات، انسان است که قلب خدایی دارد که فرمود: «الْقَلْبُ‏ حَرَمُ‏ اللَّه‏» [منقول از امام صادق سلام الله علیه؛ بحارالانوار: ۶۷/۲۵] اما هر قلبی را شایستگی عشق نیست، قلبی که بیمارشده یا سخت گردید، قلب منافق و قلب کافر و قلب انسان دودل را با عشق خدا کاری نیست، قلبی که به دنیا گرایش پیدا کرده و نفسانیت و ظهورات آن و شیطان و بازی‌گری‌هایش بر آن حاکم است، قلبی نیست که شایستگی تجلی عشق الهی را داشته باشد. بلکه فقط قلب سالم، یعنی قلب منیب، مخبت، واله و شیدای حق است.