«هذا… مَصَارِع العُشّاق» [بحارالانوار: ۴۱/۲۹۵] «این‌جا [کربلاء] قتل‌گاه عاشقان است»
عشق بنده به خدا جادۀ یک‌طرفه نیست، بلکه اول خدا به بندۀ خود عاشق می‌شود و محبت می‌ورزد، آن‌گاه بنده به سوی او کشیده می‌شود: «یُحِبُّهُمْ وَ یُحِبُّونَه» [مائده: ۵۴] روایات در این زمینه بسیار است. پس اگر کشش او نباشد، بندۀ بی‌چاره را راهی به سوی او نیست. بلکه باید بگوییم عشق بنده محفوف و پیچده در دو عشق خداست: اول خدا به بندۀ خود عشق می‌ورزد و او را به خود می‌خواند و آن‌گاه بندۀ به سوی خدا روان می‌شود و عاشق و واله او می‌شود و در نهایت خدای تعالی او را در آغوش می‌کشد و به قرب خود جای می‌دهد: «قُلْ إِنْ کُنْتُمْ تُحِبُّونَ اللَّهَ فَاتَّبِعُونِی یُحْبِبْکُمُ اللَّه» [آل‌عمران: ۳۱]
