«هذا… مَصَارِع العُشّاق» [بحارالانوار: ۴۱/۲۹۵] «این‌جا [کربلاء] قتل‌گاه عاشقان است»
فقط یک عشق حقیقی است و آن عشق به خداست، و عشق به آن‌چه ما را به خدا می‌رساند، چون عشق به پیامبر خدا و اهل بیت علیهم السلام: «لَا حَبِیبَ إِلَّا هُوَ وَ أَهْلُه» [زیارت آل یس؛ بحارالانوار: 53/171] عشق به عبادت ـ چنان‌چه امام صادق سلام الله علیه از پیامبر خدا صلی الله علیه و آله و سلم نقل می‌کند که فرمود: «افْضَلُ النَّاسِ مَنْ عَشِقَ الْعِبَادَهَ فَعَانَقَهَا وَ أَحَبَّهَا بِقَلْبِهِ وَ بَاشَرَهَا بِجَسَدِهِ وَ تَفَرَّغَ لَهَا» [الکافی: ۲/۸۳] چون نماز و تلاوت قران و دعا و استغفار ـ چنان‌چه امام حسین سلام الله علیه شب عاشورا فرمودند: «أَنِّی قَدْ أُحِبُ الصَّلَاهَ لَهُ وَ تِلَاوَهَ کِتَابِهِ وَ الدُّعَاءَ وَ الِاسْتِغْفَار» [الارشاد: ۲/۹۱] همگی عشق مجازی هستند که عاشق را به عشق حقیقی می‌رساند.
