دربارۀ عشق/ ۲۸. امام حسین سلام الله علیه و دیدن خدا (۲)

دعای عرفۀ امام حسین سلام الله علیه بیان عشق الهی است، عشق که با معرفت شهودی قرین است:
«تَعَرَّفْتَ إِلَیَّ فِی کُلِّ شَیْ‏ءٍ فَرَأَیْتُکَ ظَاهِراً فِی کُلِّ شَیْ‏ءٍ فَأَنْتَ الظَّاهِرُ لِکُلِّ شَیْ‏ءٍ» [بحارالانوار: ۶۴/۱۴۲]
«تو برای من در هرچیزی آشکار و معروف هستی، و تو را در هر چیزی ظاهر و آشکار دیدم، و تو ظاهر برای هر چیزی هستی.»
خوب دقت کنید، امام علیه السلام می‌فرماید:
اولاً هرچیزی را ‌می‌بینم، تو را می‌بینم و می‌شناسم.
ثانیاً در هر چیزی تو برای من ظاهر و آشکار می‌شوی! قبل از آن‌که آن پدیدۀ ظاهری را ببینم، تو را آشکارا می‌بینم.
ثالثاً برای همۀ اشیاء و چیزها تو ظاهر و آشکار هستی و هرچیزی به واسطۀ تو آشکار و ظاهر می‌شود.
تو نور مطلق هستی و غیر تو ظلمت است و امکان ندارد بدون تو بتوانم چیزی را ببینم.
پس تو نوری و آشکار و ظاهر. و همۀ اشیاء از تو نور می‌گیرند و آشکار می‌شوند.
معلوم است، خدای تعالی که این‌چنین در همۀ اشیاء و چیزها و پدیده‌ها آشکار و ظاهر است، وقتی او را نبینند، قیامت هم کور محشور می‌شونم: «إِنَّهُمْ عَنْ رَبِّهِمْ یَوْمَئِذٍ لَمَحْجُوبُونَ» [مطففین: ۱۹]
آن‌که عاشق خدا نیست، در حقیقت نابیناست، و در قیامت هم از پروردگار جهانیان در حجاب است.