دربارۀ عشق/ ۲۷. امام حسین سلام الله علیه و دیدن

امام حسین سلام الله علیه در دعای عرفه به خدای تعالی عرض می‌کنند: «عَمِیَتْ‏ عَیْنٌ‏ لَا تَرَاکَ وَ لَا تَزَالُ عَلَیْهَا رَقِیباً» [بحارالانوار: ۶۴/۱۴۲] «چشمی ‌که تو را نمی‌بیند، کور است. و آن‌که همواره تو را نگهبان خود نمی‌بیند، کور است.»
یا می‌فرمایند: «تَعَرَّفْتَ لِکُلِّ شَیْ‏ءٍ فَمَا جَهِلَکَ شَیْ‏ءٌ» [همان] «برای هرچیزی آشکار و آشنا هستی، پس چه چیزی تو را پنهان و مجهول کند؟»
یعنی امکان ندارد که خدای تعالی در اشیاء ـ آسمان‌ها و زمین؛ و روزگاران و حوادث روزگار و سختی‌ها و آسایش‌ها ـ آشکار نباشد، اگر او را نمی‌بینیم، ما نابینا هستیم.
این توجۀ حضرت سیدالشهداء سلام الهن علیه، حقیقت عشق را بیان می‌کند که پایۀ آن معرفت شهودی است که چشم بیناست و او را می‌بیند و او را همراه نگهبان خود می‌بیند و هرگز برای او پنهان و مجهول نیست.