«هذا… مَصَارِع العُشّاق» [بحارالانوار: ۴۱/۲۹۵] «این‌جا [کربلاء] قتل‌گاه عاشقان است»
سفر روحانی انسان زمانی شروع می‌شود که او درمی‌یابد خود طفیلی و فروتر او ـ یعنی نفس و ظهورات و جلوه‌هایش ـ حقیقت وجودی او را در حجاب برده‌اند و از آن بیزار می‌شود و با حالت انزجاز از خودطفیلی به‌در می‌آید و حب نفس را زیرپا می‌گذارد. اما این مرحلۀ نخست است.
او در این سفر درمی‌یابد که همۀ وجودش ـ حقیقت وجودی‌اش ـ وابسته به حقیقتی فراتر از خود و همۀ موجودات است و به سوی او مشتاق می‌شود. و این‌جاست که سفر عاشقانۀ او شروع می‌شود. این حالت که عشق به خداست، او را از خود و ماسواء الله منقطع و منحرف می‌کند و توجه‌اش را به محبوب حقیقی می‌کشاند: «وَ الَّذِینَ آمَنُوا أَشَدُّ حُبًّا لِلَّه» [بقره: ١۶۵]
