یکی از ایراداتی که برخی به من می‌گرفتند، آن بود که چه مانعی دارد که کسانی که امکانات دارند، از موقعیت خود استفاده کنند و حریم زمین‌ها بسازند و آن‌ها را آباد کنند. این اشکالی ندارد در صورتی که ما هم بتوانیم چنین بکنیم و در حد خود از امکانات طبیعی بهره‌مند بشویم و برای خود زمین و خانه و ویلا ـ با ابعاد کوچک‌تر ـ تهیه کنیم! پس اگر دولت به آنان هم اجازۀ چنین کاری بدهد، هیچ اشکالی در اصل قضیه نمی‌بینید، به‌شرط این‌که آن‌ها هم منتفع شوند، اما از برخورد دوگانه دولتیان و قانون دوگانه و تبعیض در إعمال قانون و رفتار مأموران دولتی دلگیر هستند. آنان صریح می‌گفتند: نسل بعدی هم مربوط به خودشان است و دم را عشق است!
این یعنی سلب مسئولیت اجتماعی از خود! اما باید همۀ مردم در حوزۀ زندگی خود نسبت به آن‌چه دوروبر خود می‌گذرد حساس باشند، و وظیفه و فریضۀ اجتماعی و مهم امر به معروف و نهی از منکر را انجام بدهند و ترجمان روایت معروف پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم باشند: «کُلُّکُمْ رَاعٍ وَ کُلُّکُمْ مَسْئُولٌ عَنْ رَعِیَّتِه»
از این حدیث نورانی که همۀ شما مسئول یک‌دیگر هستید و نسبت به یک‌دیگر و جامعه چون حافظ و نگهبانی دلسوز هستید، استفاده می‌شود که مومنان چه نسبت عمیقی باهم دارند، که حق ندارند از آن سرباز بزنند، وگرنه از آنان بازخواست خواهد شد. به تعبیر دیگر مومنان نسبت به یک‌دیگر و جامعه هم مسئول هستند و هم پاسخ‌گو؛ هم حق دارند و هم تکلیف و امکان سرباززدن از این مسئولیت و پاسخ‌گویی و حق و تکلیف را ندارد!
