دانستیم که ما در صورتی قیام لله داریم که بین قیام فردی و جمعی جمع کنیم و در هر دو به امام معصوم سلام الله علیه اقتداء کنیم و در صورتی عاشورایی هستیم که تا پایان از حضرت سید الشهداء سلام الله علیه جدا نشویم، حتی اگر هزاران بار در این راه کشته شویم. این همانی است که ما در دعای عهد از خدای تعالی می‌خواهیم که پیوند ما با وجو اقدس حضرت ولی الله الاعظم عجل الله تعالی فرجه الشریف از نوع یاری، یاوری، دفاع، شتاب‌کنندگان در برآوردن خواسته‌هایش، فرمانبردار فرامین او، حمایت‌کنندۀ او، سبقت‌گیران در برآوردن خواسته‌هایش و شهادت‌طلبان پیش‌روی او باشد:
«اللَّهُمَّ اجْعَلْنِی مِنْ أَنْصَارِهِ وَ أَعْوَانِهِ وَ الذَّابِّینَ عَنْهُ وَ الْمُسَارِعِینَ إِلَیْهِ فِی قَضَاءِ حَوَائِجِهِ وَ الْمُمْتَثِلِینَ لِأَوَامِرِهِ وَ الْمُحَامِینَ عَنْهُ وَ السَّابِقِینَ إِلَى إِرَادَتِهِ وَ الْمُسْتَشْهَدِینَ بَیْنَ یَدَیْه» [مفاتیج نوین، ص: ۵۲۵]
و این همان آرمان ماست که با اشک و آه به سالار و سید شهیدان سلام الله علیه عرض می‌کنیم:
«یَا لَیْتَنِی کُنْتُ مَعَکَ فَأَفُوزَ فَوْزاً عَظِیماً وَ أَبْذُلُ مُهْجَتِی فِیکَ وَ أَقِیکَ بِنَفْسِی وَ کُنْتُ فِیمَنْ أَقَامَ بَیْنَ یَدَیْکَ حَتَّى یُسْفَکَ دَمِی مَعَکَ فَأَظْفُرَ مَعَکَ بِالسَّعَادَهِ وَ الْفَوْزِ بِالْجَنَّه» [کامل الزیارات، ص: ۲۳۷]
«ای کاش با تو باشم تا به سعادتی بزرگ فیروز باشم و خون دلم را برای تو بی‌دریغ بدهم و با جانم تورا حفظ کنم و ای کاش با کسانی باشم که در کنار تو قیام کردند تا خونم با تو بریزد و آن‌گاه با تو به سعادت برسم و بهشت دست یابم»
و ملتمسانه عرض می‌کنیم:
«أَنَا عَبْدُ اللَّهِ وَ مَوْلَاکَ وَ فِی طَاعَتِکَ وَ الْوَافِدُ إِلَیْکَ أَلْتَمِسُ کَمَالَ الْمَنْزِلَهِ عِنْدَ اللَّهِ وَ ثَبَاتَ الْقَدَمِ فِی الْهِجْرَهِ إِلَیْکَ وَ السَّبِیلَ الَّذِی لَا یُخْتَلَجُ دُونَکَ مِنَ الدُّخُولِ فِی کَفَالَتِکَ الَّتِی أُمِرْتَ بِهَا مَنْ» [الکافی؛ ج: ۴؛ ص: ۵۵۷]
«من بندۀ خدا و دوستدار تو و در فرمانبرداری تو و نیازمند درگاه تو هستم؛ والاترین منزلت و مقام را نزد خدا، و ثبات قدم در هجرت به سوی تو را ملتمسانه خواهانم؛ و راه تو را خواستارم که بدون اضطراب و دغدغه به سرپرستی تو وارد شوم که به آن دستور داده شده‌ام.»
همۀ این‌ها را به امام حسین سلام الله علیه عرض می‌کنیم و در نهایت دلیل آن را می‌گوییم: «مَن أَرَادَ اللَّهَ بَدَأَ بِکُمْ» [همان] زیرا هرکس خدا را اراده کند، و مقصد او خدا و مقصود او معرفت خدا باشد، باید از شما شروع کند.
این‌گونه است که با امام حسین سلام الله چنان پیوند می‌خوریم که گویا یگانه شده‌ایم، چنان‌چه او با خدا یگانه است و آن‌گاه خون او را که خون خداست، خون خود می‌دانیم و درخواست طلب آن را ـ همراه ولی و حجت خدا صلوات الله علیه ـ از خدا خواهیم داشت:
«أَنْ یَرْزُقَنِی طَلَبَ ثَارِی مَعَ إِمَامٍ مَهْدِیٍّ ظَاهِرٍ نَاطِقٍ مِنْکُمْ» [زیارت عاشورا؛ بحارالانوار؛ ج: ۹۸؛ ص: ۲۹۶] این کم مقامی است؟ سوگند که بالاترین مقام و منزلت نزد خداست
