گفتیم که قرآن کریم در آیۀ ۴۶ سورۀ مبارکۀ سباء میفرماید: «قُلْ إِنَّما أَعِظُکُمْ بِواحِدَهٍ أَنْ تَقُومُوا لِلَّهِ مَثْنى وَ فُرادى» «بگو من شما را تنها یک پند میدهم، برای خدا دوتادوتا و یکییکی بپاخیزید» آیۀ شریفه سخن از قیام لله میکند. دربارۀ قیام لله بحث زیاد است، اما دو نکته ذر بحث ما اهمیت بیشتری دارد:
نخست: قیام یا لله است یا للنفس. و باید گفت که متأسفانه قیام بیشتر ماها ـ حتی مومنان ـ للنفس است. قرآن میفرماید: «ما یُؤْمِنُ أَکْثَرُهُمْ بِاللَّهِ إِلَّا وَ هُمْ مُشْرِکُونَ» [یوسف: ۱۰۶] «بیشتر کسانی که به خدا ایمان دارند، در همان حال مشرک هستند» یعنی ایمان آنان خالص برای خدا نیست و آمیخته به شرک است و همین تعلقات مادی باعث میشود که قیام آنان هم للنفس باشد. به این دلیل است که در آیۀ شریفه به پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم امر میکند که بگو تنها یک موعظه و پند به شما دارد: «قُلْ إِنَّما أَعِظُکُمْ بِواحِدَهٍ» اگر این یک پند را مومنان به گوش بگیرند، همۀ مشکلات حل میشود و این یک پند چیست؟ قیام لله داشته باشید: «أَنْ تَقُومُوا لِلَّهِ»
بنابراین باید تلاش کرد که درون خود را از نفسانیت و تعلقات نفسانی پاک کنیم، وگرنه محال است قیام ما لله باشد و این خطر بزرگی است که در کمین همگی ماست.
دوم: قیام لله دو جنبه دارد، فردی و جمعی که در بند بعدی به آن اشاره میکنم، ان شاء الله تعالی
