در مطلب پیشین عرض شد که غدیر تبیین طراز مدیریت و حاکمیت اسلامی است تا امت اسلامی دچار فقر مدیریتی نشود که به مراتب از فقر مادی خطرناک‌تر است، زیرا بنیاد امت را به تزلزل می‌اندازد. و بیان شد که ملاک و معیار مدیریت اسلامی، امیرالمومنین علیه السلام است که تا پایان تاریخ باید بر همین معیار جامعه اسلامی اداره شود، و طراز مدیریت اسلامی را نام، امامت و ولایت است. بنابراین سلسلۀ امامت و ولایت در ائمۀ اطهار علیهم السلام جریان دارد که این طراز را دارند و با آنان هیچ‌گاه امت اسلامی دچار فقر مدیریتی نمی‌شوند.
پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم دربارۀ این حقیقت فرمودند: «مَا أَخَافُ عَلَى أُمَّتِی الْفَقْرَ وَ لَکِنْ أَخَافُ عَلَیْهِمْ سُوءَ التَّدْبِیرِ» [عوالی اللئالی: 4/39] «من برای امت خود از فقر مادی نمی‌ترسم، اما از فقر مدیریتی می‌ترسم.» در حقیقت فقر مدیریتی موجب فقر مادی می‌شود، زیرا وقتی ثروت هم به جامعه سرازیر شود، در اختیار بخشی از آن قرار می‌گیرد و اکثریت از آن محروم می‌شوند. به تعبیر دیگر در جایی که فقر مدیریتی باشد، عدالت اجراء نمی‌شود، بلکه بی‌عدالتی، فقر، تبعیض، فساد، اشرافیت و ظلم حاکم خواهد بود. و بالاتر این‌که فقر مدیریتی موجب فقر و استعضاف فرهنگی می‌شود و جامعه از درون تهی می‌گردد.
باوجود هشدار پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم و ابلاغ پیام الهی، با کمال تأسف امت اسلامی به انحراف رفت و طی قرن‌های متمادی دچار فقر مدیریتی و فقر فرهنگی شد، که یکی از نتایج آن فقر مادی است.
بنابراین غدیر بزرگ‌ترین عید اسلامی است، زیرا تداوم نظام ولایت و امامت است که پیامبر اعظم صلی الله علیه و آله و سلم به دستور خدای سبحان بنیان نهادند و آن طراز حاکمیت و مدیریت امت اسلامی است که طراز آن امامت و ولایت الهی است و معیار و ملاک آن هم امیرالمومنین سلام الله علیه می‌باشند که مصداق اکمل و الگوی اتم ولایت و امامت و مدیریت اسلامی هستند. ازاین‌رو امت اسلامی برای فرار از فقر مدیریتی و فرهنگی چاره‌ای ندارد که به غدیر بازگردد.
اما هنر امام خمینی «رضوان الله تعالی علیه» آن بود که حقیقت غدیر را درک کرد و حکومتی را بر پایۀ این حقیقت بنیان نهاد.
