شمه‌ای از زیارت امین الله (3)
امین الله فی ارضه
السَّلَامُ عَلَیْکَ یَا أَمِینَ اللَّهِ فِی أَرْضِهِ
سلام بر تو ای امانت‌دار خدا بر روی زمین؛
امانت چیزی است که نزد دیگری سپرده می‌شود تا او از آن نگهداری کند و آن‌گاه به صاحب اصلی بازگرداند. معلوم می‌شود خدای سبحان امانتی در روی زمین دارد که امین آن امام معصوم علیه السلام است، این امانت چیست؟ دین خدا در روی زمین است که خدای تعالی تشریع فرموده است و باید اقامه شود. به تعبیر دیگر نقشۀ الهی است که باید در روی زمین تحقق یابد و نقشۀ الهی تنها توسط امام معصوم علیه السلام تحقق می‌یابد و دین خدا تنها توسط او اقامه می‌گردد و مومنان هم که تحت ولایت او هستند، با رهبری و زعامت و ولایت او می‌توانند دین خدا را هم در جان خود تحقق بخشند و هم در جامعۀ بشری و زمین اقامه کنند. به تعبیر دیگر رسیدن به ولایت الله و مقام قرب الهی تنها به همراهی و ولایت امام معصوم علیه السلام برای مومنان حاصل می‌شود، و هر راهی جز راه امام علیه السلام، شرک و خروج از دایرۀ توحید است. بنابراین سلوک الی الله و خروج از ورطۀ حیوانیت و ورود به مرحلۀ انسانیت تا رسیدن به مقام توحید ناب، تنها یک راه دارد و آن ولایت و پیوند با امام معصوم علیه السلام است، چنانچه تحقق دین خدا در روی زمین و تحقق جامعه و تمدن اسلامی تنها با ولایت امام معصوم علیه السلام امکان دارد.
روایات هم به این نکته توجه می‌دهند. از امام باقر علیه السلام نقل شده که فرمودند:
«إِنَّ مُحَمَّداً صلی الله علیه و آله و سلم کَانَ أَمِینَ اللَّهِ فِی أَرْضِهِ فَلَمَّا قَبَضَهُ اللَّهُ کُنَّا أَهْلَ الْبَیْتِ وَرَثَتَهُ فَنَحْنُ أُمَنَاءُ اللَّهِ فِی أَرْضِه»[1]
امام رضا سلام الله علیه هم می‌فرمایند:
«الْإِمَامُ أَمِینُ اللَّهِ فِی خَلْقِهِ وَ حُجَّتُهُ عَلَى عِبَادِهِ وَ خَلِیفَتُهُ فِی بِلَادِهِ وَ الدَّاعِی إِلَى اللَّهِ وَ الذَّابُّ عَنْ حُرَمِ اللَّه»[2]
ابن عباس از پیامبر خدا صلی الله علیه و آله و سلم نقل می‌کند که خطاب به امیرالمومنین علیه السلام فرمودند:
«…وَ أَنْتَ أَمِینُ اللَّهِ فِی أَرْضِهِ وَ أَنْتَ حُجَّهُ اللَّهِ عَلَى بَرِیَّتِه»[3]
یک نکته هم از این عبارت نورانی استفاده کنیم، بناست ما با امام علیه السلام پیوند بخوریم، پیوند در «امین الله فی ارضه» کجاست؟ وقتی ما هم امانت‌دار خدا در زمین باشیم و دین خدا را حفظ و حراست و پاسداری کنیم، هم در جان خودمان آن را نگهداریم و به گناه و کژی گرفتار نشویم و تقوا جان ما را در برگرفته باشد. و هم در جامعه پیاده کنیم، و هیچ کوتاهی در تحقق دین خدا و اجرای احکام و اخلاق و توحید الهی در ُجامعه نداشته باشیم.
یکی از مصادیق آن در حکومت و حکم‌رانی است که در حکومت و قدرت خیانت و فساد نکنیم و این‌گونه به امیرالمومنین و ائمۀ اطهار علیهم السلام تأسی کنیم. ما باید مورد اطمینان و وثوق ائمۀ اطهار علیهم السلام باشیم و در امانت الهی خیانت نکنیم، چنانچه آن بزرگواران امانت‌دار خدای سبحان هستند. ما نباید به شهوات و تمایلات نفسانی و هواهای نفسانی اجازۀ بروز و ظهور بدهیم. راهش هم ایمان تام و کامل و انقطاع الی الله است. ارادۀ و عزم جدی داشته باشیم، امام علیه السلام که امین الله مطلق است، دست ما را می‌گیرد و به مقصد می‌رساند. مگر نه این‌که افراد زیادی را دست‌گیری کردند و به مقصد رسانند؟ سلمان‌ها و مالک‌ها کم نبودند و چرا ما یکی از آنان نباشیم؟
[1] بصائر الدرجات فی فضائل آل محمد صلی الله علیهم اجمعین، ص: 119؛ هم‌چنین چنین روایتی با همین لفظ ـ و با اندکی تغییر ـ از امام زین العابدین علیه السلام نقل شده است، نگا: تفسیر فرات الکوفی، ص: 283؛ هم‌چنین از امام رضا علیه السلام نقل شده است، نگا: الکافی، ج: 1، ص: 223
[2] الکافی، ج: 1، ص: 200؛ هم‌چنین نگا: تحف العقول، ص: 439
[3] الأمالی للصدوق، ص: 306