دادگاه اکبر طبری نشان داد که بی قانونی و فساد عاقبت ندارد، حتی اگر مقام قضائی باشید. باید عدالت را نهادینه کرد، آن را فریاد زد و برای مبارزه با فساد فقط از راه قانون پیش رفت. آنوقت کلاک و بانیان آن هم گیر می افتند.
مسیر عدالتخواهی و مبارزه با فساد،فقط از راه قانون میگذرد. شاید دیرتر به هدف برسیم، اما یکی از شرایط عدالتخواهی صبر و بردباری به همراه استقامت و رعایت تقوا است. بنابراین من با هر روش غیرقانونی مخالف هستم.
عنوان درست این بود:از جماران امام تا جماران اشرافیت. جداً عنوان از جماران تا لواسان آزار دهنده و نادرست است و تصویری نادرست از وضعیت فساد، ویژه خواری و اشرافیت ارائه می دهد. اگر چه می دانم مقصود نویسنده آن نبوده است اما خوب است ایشان در یادداشتی دیگر اصلاحیه ای بزنند.
در حقیقت لواسان اشرافیت و فساد را تحمل نکرد و پرچم عدالت را که امام خمینی به اهتراز درآورده بود، نگذاشت زمین بیفتد و نسبت به اشرافیت و فسادی که برای خود هیچ حد یقفی قائل نبود، شورش کرد. وگرنه مال تهران و شهرهای ییلاقی ایران از این نمادها پر است و متاسفانه صدایشان هم در نمی آید.
یادداشت خوبی بود، اما عنوان بدی داشت. پایگاه اشرافیت تهران یعنی مرکز حکومت است و لواسان سرریز آن است نه جایگاه و پایگاه فساد و اشرافیت. یادمان نرود که اشرافیت از جماران و هاشمی رفسنجانی و دولت وی آغاز شد و به دیگر مناطق از جمله لواسان سرریز شد. بلکه لواسان پرچمدار عدالت است./ با پیوست لینک یادداشت مذکور
ما نمیدانیم امر به معروف و نهی از منکر زبانی، اگر به نیت قرب خدا انجام شود چه برکتی دارد، وگرنه از آن غافل نمی شدیم. ریشه فساد، تباهی و گناهان را می زند، جامعه را از درون پاک می کند و اجازه حاکمیت به اشرار را نمی دهد.
بی عرضگی ها و خطرناک تر فسادها که هیچ مدیری عزل و بازداشت نمی شود، مگر اینکه اتفاق خاصی بیفتد؛ مثلاً اطلاعات سپاه وارد شود که آنوقت مجبورتد خودشان را تکانی بدهند.
وقتی گزارش داود مدرسی بان از دومین جلسه دادگاه امید اسدبیگی مدیرعامل هفت تپه و فساد گسترده و شگرد آلوده سازی وی را خواندم، بر خود لرزیدم که جمهوری اسلامی برای رسیدن به اهدافش چه مبارزه سنگینی را بر عهده دارد؟ و دعا کردم کسانی را که با این فساد گسترده و امثال آن جنگیده و می جنگند.
آنچه تحت عنوان سوت زنی یا گزارش دهی تخلفات موسوم است، دقیق ترش را در احکام شرعی داریم: امر به معروف و نهی از منکر لسانی موثرترین راه برای جلوگیری از هرگونه فساد، گناه و تخلفی است. هم فریضه ای عمومی است هم تخصصی بر دوش نخبگان جامعه.