هرکه بودم، هرکه هستم؟ برکسی مربوط نیست که بر امام مهربان خود، پناه آورده‌ام

خواهند اگر ببخشند از مجرمی گناهی
اول ورا نوازند با سوز و اشک و آهی
دریای عفو جوشد از اشک دردمندی
اوراق جرم سوزد از آه صبحگاهی
اینجا گناه بخشند، کوهی به کاه بخشند
بیچاره من که با خود ناورده پّر کاهی!
ای وای اگر برای افشای هر گناهم
گردند روز محشر هر عضو من گواهی
هر چند روسیاهم با آنهمه گناهم
مشتاق یک نگاهم مولای من نگاهی
یارب چگونه سوزد آن کو در آستانت
رخسار خویش سوده بر خاک گاه گاهی؟
بار گناه سنگین ره منتهی به بن بست
در پیش رو ندارم جز باب تو به راهی
از من گنه بود، زشت از تواست عفو، زیبا
ای عفو از تو زیبا، العفو یا الهی
تن خسته، پا شکسته، درها تمام بسته
جز باب رحمت تو، نبود مرا پناهی
عمری گناه کردم، دل را سیاه کردم
من اشتباه کردم، یارب چه اشتباهی
آلودگی دل را با اشک تو به شویم
تا در دلم نماند آثاری از گناهی
با کثرت گناهم، مپسند روسیاهم
کاورده ام علی را در عین روسیاهی
مهر علی است مهر نجات عالم
بی حب او نباشد طاعات جز تباهی