گرفتاری ما آن است که از خودمان حساب نمی‌کشیم، و به این دلیل مراقبه هم نداریم.فکر می‌کنیم رها هستیم تا چه روزی گرفتار شویم.
اما اهل معرفت، اهل مراقبه و محاسبه هستند.
و عمر خود را به بیهودگی و کارها و سخنان ما لایعنی نمی‌گذرانند.
ما ابد در پیش داریم و آنجا باید حساب پس بدهیم و چه بهتر خودمان از نفس خودمان حساب بکشیم و تا دیر نشده وجود و قلبمان را پاک کنیم.
حتی یک استکان چای شبهه‌ناک هم حساب دارد.
کجا این همه بی‌خیال می‌رویم؟
این سه اصل را هر روز با حود داشته باشیم:
اول صبح مشارطه؛ با نفس خودمان شرط کنیم که خدا ما را می‌بیند و ای نفس خدا را فراموش نکن و حواست به خدا باشد.
دوم در طول شبانه‌روز مراقبه که اشتباه نرویم و طبق شرط عمل کنیم
و سوم پیش از خواب محاسبه که آیا طبق شرط عمل کردیم؟ الحمدالله و اگر نکردیم نفس را توبیخ کنیم و استغفار کنیم و با نفس شرط کنیم که این‌بار آخرت باشد.
