امام حسین علیه السلام چند شبی که در مدینه باقی ماندند و مقدمات قیام خود را آماده می‌کردند، برای توشۀ معنوی به زیارت قبر مطهر پیامبر خدا صلی الله علیه و آله و سلم می‌رفتند. شب دوم یا سوم در زیارت مرقد مطهر پیامبر خدا صلی الله علیه و آله و سلم، دو رکعت نماز گزاردند، و دست به دعا برداشتند. [بحارالانوار؛ ج: ۴۴؛ ص: ۳۲۸]
«اللَّهُمَ إِنَ هذا قَبْرُ نَبِیِّکَ مُحَمَّدٍ وَ أَنَا ابْنُ بِنْتِ مُحَمَّدٍ وَ قَدْ حَضَرَنِی مِنَ الْأَمْرِ ما قَدْ عَلِمْتَ» «خدایا این قبر پیامبر تو محمد صلی الله و آله و سلم است و من هم پسرِ دخترِ او هستم. و تو می‌دانی چه بر من آمده است.»
«اللَّهُمَّ! وَ إِنِّی احِبُّ الْمَعْروُفَ وَ أَکْرَهُ الْمُنْکَرَ» «خدایا! من معروف را دوست دارم و نهی ناپسند من است.»
«وَ انَا أَسْأَلُکَ یا ذَالْجَلالِ وَ الْإِکْرامِ بِحَقِ هذَا الْقَبْرِ وَ مَنْ فیهِ الا اخْتَرْتَ مِنْ أَمْری هذا ما هُوَ لَکَ رِضىً، ولِرَسولِکَ رِضىً، و لِلمُؤمِنینَ رِضَىً» [همان و مکاتیب الائمۀ علیهم السلام؛ ج: ۳؛ ص: ۱۱۱] «ای خدای صاحب بزرگی و بزرگواری! بحق این قبر و آن‌که در آن است، در کار من، آن‌چه را خشنودی تو و پیامبر تو و مومنان است، برای من برگزین»
کلام امام علیه السلام را با دقت بررسی کنیم. امام علیه السلام در این زیارت دو جنبۀ فردی و جمعی قیام خود را نشان می‌دهند، نماز و دعا و زیارت نشان از جنبۀ فردی قیام دارد که کار برای خدا بجز از راه نماز و دعا و توسل به ثمر نمی‌رسد. قلب باید پیوند معنوی با خدا و اولیاء الهی پیدا کند. و متن دعا گویای جنبۀ جمعی و اجتماعی قیام است که برای تحقق اهداف اسلامی بر روی زمین باید به معروف دل بست و از منکر ناخشنود بود، و این زمینۀ قیام لله برای تحقق و اقامۀ حق و مبارزه با ستم و فساد و هرگونه منکری است.
اما کار به این‌جا ختم نمی‌شود، حرکت و قیام لله باید در مسیر رضایت و خشنودی خدا و خشنودی پیامبر خدا و رضایت مومنان باشد. یعنی برای تحقق اهداف الهی بر روی زمین (رضایت و خشنودی خدا و رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم) و تحقق جامعۀ اسلامی و مومنانه (خشنودی مومنان) باشد.
روایت ادامه دارد که حکایت خواب امام علیه السلام و دستور ویژۀ پیامبر خدا صلی الله علیه و آله و سلم است.
